Nie mam ja konika. Nie mam ja konika, nie mam ja orania Miałam ja dróżeczkę do mego kochania *. (lub: Zarosła dróżeczka do mego kochania **) Nie zarosła ostem ani pokrzywami Tylko mi zarosła ludzkimi słowami. Przeproś Kasiu Jasia coś go rozgniewała Jak go nie przeprosisz nie będziesz go miała. Ja go nie przeproszę, bo mu nic nie

W gaiku zielonym, Dziewczę rwie jagody, Na koniku wronym Jedzie panicz młody. I grzecznie się skłoni, I z konia zeskoczy, Dziewczę się zapłoni, Na dół spuści oczy. Dziewczyno kochana! Dziś na te dąbrowy, Z kolegami z rana, Przybyłem na łowy. I trafić nie mogę, Gdzie leży miasteczko, Wskaż mi proszę drogę, Piękna pastereczko. Czy prędko już z lasu Ta ścieżka wywiedzie? Jeszcze pan zawczasu Do domu zajedzie. Na polu wnet drzewo, Koło drzewa brzózki, Ztąd droga na lewo Tam około wioski. W górę przez zarostek, W prawo ponad rzeczką, Tam młynek i mostek, I widać miasteczko. Panicz podziękował, Czule rączkę ścisnął, W usta pocałował, Na konika świsnął. Siadł, ostrogą spina, Nie widać młodego, Westchnęła dziewczyna, Ja nie wiem dla czego. II. W gaiku zielonym, Dziewczę rwie jagody, Na koniku wronym Jedzie panicz młody. I woła z daleka, Pokaż inną drogę, Za wioską jest rzeka, Przejechać nie mogę. Ni mostu żadnego, Ni brodu wytropić, Chciałażbyś młodego Chłopczyka utopić? To jedź pan drożyną Na prawo kurhanu. Bóg zapłać dziewczyno! Dziękuję Waćpanu. W las poszła drożyna, Nie widać młodego, Westchnęła dziewczyna, Oj! wiem ja dla czego. III. W gaiku zielonym Dziewczę rwie jagody, Na koniku wronym Jedzie panicz młody. I zawoła znowu: Dziewczyno! dla Boga, Wjechałem do rowu, Jakaż twoja droga? Nie jeździł w te szlaki, Nikt z dawnego czasu, Chyba wieśniak jaki Po drzewo do lasu. Poluję dzień cały, Koniam nie popasał, Jeździec zadyszały, Konik się zahasał. Zsiądę i z konika Pragnienie ugaszę, Odkiełzam konika I puszczę na paszę. I grzecznie się skłoni, I z konia zeskoczy, Dziewczę się zapłoni, Na dół spuści oczy. Ten milczy, ta wzdycha, Po niedługiej chwili, Ten głośno, ta z cicha, Coś z sobą mówili. Lecz że wietrzyk dmuchał W tę stronę dąbrowy, Przetom nie dosłuchał Panicza rozmowy. Lecz z oczu i miny Tom pewnie wyczytał, Że więcej dziewczyny O drogę nie pytał. A. Mickiewicz. (Pierwszą część ułożył Odyniec.)

. 362 99 411 331 360 392 12 124

w zielonym gaiku ptaszęta śpiewają